Wciąż uczę się miłości

Czy zgodziłam się pójść na tą imprezę tylko dla tego że będzie tam Mat ? Nie, na pewno nie. Chce iść na ta domówkę, bo mam zamiar dobrze się bawić z przyjaciółkami.

A może Sofii ma jednak racje ? Może właśnie dla tego że on tam będzie ? Może dla tego że chce się dowiedzieć co tak naprawdę między nami jest ? A może dla tego że mi się podoba ?

Nadia ! Ogarnij się ! Co ty gadasz, przecież on ci się nie podoba !

Jesteście przyjaciółmi i to na tyle w tym temacie.

----------------------------------

Usiadłam na kanapie i przetarłam oczy. Rozejrzałam się do o koła w poszukiwaniu dziewczyn, gdy nagle do moich uszu dobiegł miły i ciepły głos mamy wydobywający się z kuchni.

-Jak miło że nasz aniołek się obudził

Odwróciłam głowę i ujrzałam siedzące razem z moimi rodzicami przy stole w kuchni przyjaciółki

-Która godzina ?- spytałam dość zaspanym głosem, wstając z kanapy i zmierzając w ich stronę

-10.15- odpowiedziała mama

-No dziękuje ślicznie że mnie obudziliście i na dodatek pięknie wcinacie sobie śniadanko

-Oj nie przesadzaj- powiedziała Rosi, która wpychała do buzi kolejny kawałek pomidora

-Tak słodko spałaś że nie chcieliśmy cię budzić- powiedziała na obronę Ros, Sofii

-Wybaczę wam tylko pod warunkiem że dostanę dużą porcję jajecznicy ?

-No oczywiście skarbie. Już ci nakładam

-To jakie macie na dzisiaj plany ?- tata odłożył na bok swoją poranną gazetę i zabrał się do picia kawy jednocześnie słuchając naszych planów.

-Chciałyśmy z dziewczynami wyjść dzisiaj na imprezę

-Pytasz się nas o zgodę czy nam to oznajmiasz ?- spytał tata uśmiechając się do nas

-No oczywiście że pytam

-Więc masz naszą zgodę

-W takim razie skoro wyrazili państwo poparcie, to może wybierzemy się na małe zakupy ?.- zaproponowała Sof pomagając mojej mamie przy sprzątaniu śniadania

-Hm... zakupy ? Czemu nie- odpowiedziałam zajadając śniadanie.

-Możecie iść , ale najpierw posprzątajcie ten syf który wczoraj zostawiłyście w salonie

-Oczywiście proszę pani- Ros i Sofii odpowiedziały jednocześnie

---------------------------------------------

Patrzyłam na swoje odbicie w lustrze i nie mogłam uwierzyć że naprawdę dałam się namówić dziewczyna na tak krótką sukienkę, która w dodatku była obcisła.

O czym ty kobieto myślałaś kupując ja ? Nie ma opcji żebym ją dzisiaj włożyła ! Przecież wyglądam w niej jak dziwka.

Otworzyłam szafę ze złudna nadzieja że może jakimś cudem, od wczoraj znalazło się w niej coś odpowiedniego na dzisiejszy wieczór. Niestety wróżka nie spełniła mojego życzenia i została mi tylko ta nieszczęsna sukienka.

O matko. Nieźle się wkopałaś Ciekawe co sobie pomyśli Mat ? Zaraz od kiedy to ty przejmujesz się jego zdaniem ?!

-Chyba zaczynam wariować

--------------------------------------

Przed domem Lili było pełno samochodów, słychać było muzykę i czuć było alkohol. Co chwilę ktoś wchodził lub wychodził z mieszkania, a ja zaczęłam żałować że tu przyjechałam.

-Wyglądasz jak byś przyszła na pogrzeb, a nie na imprezę. Weź się uśmiechnij. Popatrz ile przystojniaków na ciebie czeka- mówiła pocieszająco Sofii

-Przecież ją obchodzi tylko Mat.-krzyknęła Ros wchodząc do środka

-Dobra mam dość. Wracam do domu- odwróciłam się i już zmierzałam do samochodu kiedy przede mną wyrosła jak by z pod ziemi Sofii

-O nie moja droga panno. Nie ma mowy że pojedziesz teraz do domu. W tym momencie maż się odwrócić, z uśmiechem na twarzy w maszerować do środka i świetnie się bawić. Zrozumiano !

-Nie będziesz mi rozkazywać !

-A założymy się ?- przyjaciółka złapała mnie za ramiona, odwróciła w stronę drzwi i wepchnęła mnie przez nie - No i proszę, wygrałam. Masz drinka i leć szukać jakichś fajnych kolesi- klepnęła mnie w tyłek i ruszyła w stronę grupki tańczących osób.

Rozejrzałam się po salonie i już miałam się odwrócić żeby wyjść, ale mój wzrok napotkał na swojej drodze groźne spojrzenie Sofii. Wypiłam naraz całego drinka, którego trzymałam w ręce.

-Skoro mam tu zostać, to na trzeźwo tego nie przeżyje- ruszyłam w stronę kuchni z nadzieją że znajdę tam więcej alkoholu i tak też było. Nalałam sobie kieliszek wódki i tak jak poprzednio wypiłam go w całości, po czym zrobiłam sobie drinka.

-Ok, a teraz znajdziesz sobie wygodną ścianę którą przez cały wieczór będziesz mogła podpierać. Kuchnia cała przepełniona, odpada, schody zajęte, kanapa też. O tam jest jakiś stolik, nada się. Czemu ja to wszystko mówię na głoś ?- upiłam łyk drinka i zajęłam swoje wypatrzone miejsce. Upiłam kolejny łyk i zaczęłam się rozglądać po pomieszczeniu.

Na środku spora grupka nie znanych mi osób, tańczyła w rytm muzyki,a w śród nich moje dwie przyjaciółki z jakimiś przystojniakami.

-Przynajmniej one się świetnie bawią- po myślałam i znowu się napiłam- Ciekawe czy jest Mat ?

W tym samym momencie kiedy ta myśl krążyła mi w głowie ujrzałam jak ów osobnik przekracza próg domu. Wyglądał nieziemsko, zresztą jak zwykle.

Był ubrany w czarne rurki, biały t-shert ,kraciastą koszule i trampki. Struj był tak zwyczajnie prosty a mimo to na nim wyglądał tak seksownie. Na dodatek ten jego błysk w oku i uśmiech.

-O kurwa- Zdałam sobie sprawę z tego ile wypiłam i jaki mój oddech ma zapach.

Zaczęłam szperać w torebce z nadzieją że znajdę w niej coś co chociaż w małym stopniu zmieni ten zapach. Jest ! Na dnie leżały dwie ostatnie gumy. Włożyłam je do ust i zaczęłam się zastanawiać czemu tak spanikowałam kiedy go zobaczyłam. Przecież i tak do mnie nie podejdzie. Jest tutaj o wiele więcej fajniejszych dziewczyn, które na dodatek zna lepiej niż mnie.

Wyluzowałam się, a może i nawet trochę zasmuciłam. Sięgnęłam z powrotem po napój, a kiedy wyprostowałam się, zobaczyłam że Mat stoi na środku pokoju i rozgląda się. Nagle jego wzrok zatrzymał się na czymś i zaczął powoli iść. Z uwagą śledziłam każdy jego krok, gdy nagle zrozumiałam że zmierza w moją stronę. O kurcze, on idzie DO MNIE !

-Dobrze że znalazłam te gumy.- pomyślałam

Lubie matematykę, tam wszystko jest takie na jakie wygląda. Wszystko jest jasne i przeważnie ma tylko jedno rozwiązanie Dwa dodać dwa to zawsze będzie cztery, nigdy to nie będzie pięć.

Życie natomiast już nie jest takie proste tu nigdy nie wiadomo czy dwa dodać dwa to na pewno cztery, to równie dobrze może być pięć, sześć czy sto pięćdziesiąt dwa.

-----------------------------------------

Po ostatniej lekcji wyszłam ze szkoły nadal, zagłębiona w swoich rozmyślaniach. Tym razem jednak nie dotyczyły one Mata Wornera, a tego co wydarzyło się na matematyce.

Nadal miałam przed oczami reakcje kolegów z klasy, a szczególnie pani Torn. Wyglądała tak jak by właśnie wygrała szóstkę w totka. Wiedziałam że mam „talent" do matematyki, ale nie sądziłam że aż tak duży. I jeszcze ta gadka po lekcjach „ Jesteś moją najbardziej uzdolnioną uczennicą jaką kiedykolwiek miałam”. Patrzyłam na jej twarz, a w oczach miała łzy.

Nagle do mojej głowy doszły odgłosy dobywające się z zewnątrz

- Jak łazisz ?! Weź no trochę uważaj !

Potrząsnęłam głową i zrozumiałam że właśnie wepchałam się jakiemuś kolesiowi pod koła.

-Nic ci nie jest ? -usłyszałam miły, słodki głos wydobywający się z za moich pleców. Wiedziałam że ten głos należy do Mata.

-Nie, wszystko w porządku, ale dzięki że pytasz- uśmiechnęłam się do niego, a on odwzajemnił mi się tym samym

-O czym tak rozmyślałaś że nie zauważyłaś tego samochody ? O mnie ?- uśmiechnął się w ten swój niesamowity sposób.

Miałam ochotę powiedzieć „tym razem akurat nie”, ale nie miałam na tyle odwagi więc powiedziałam tylko:

-Nie .

-Szkoda. Więc o czym tak rozmyślasz ?-wskazał ręką na mój samochód znajdujący się na końcu parkingu i ruszyliśmy w jego stronę.

-O lekcji matematyki

-Aaa mówisz o tym swoim wyczynie przy tablicy ?

-A ty skąd wiesz ?

-W tej szkole wieści szybko się rozchodzą

-Nie no, po prostu świetnie

-Ja na twoim miejscu bym się cieszył

-Tak tylko że ty nie widziałeś miny pani Torn jak ze mną rozmawiała po lekcjach. Miała łzy w oczach i ciągle powtarzała że jestem jej najlepszą uczennicą

-Żartujesz sobie ! Ta bezduszna kobieta miała łzy w oczach ?! Nie uwierzę w to - oczywiście zrobił jeszcze „teatrzyk” ilustrujący jego niedowierzanie, co mnie strasznie rozbawiło

-Dzięki, poprawiłeś mi humor- otworzyłam drzwi do samochodu- Dzięki

-Z co ?

-Po prostu, dziękuje- Uśmiechnęłam się do niego. Odwzajemnił mój uśmiech

-Nie ma za co

Wsiadłam do samochodu, przekręciłam kluczyk w stacyjce, on nadal stał z uśmiechem na twarzy. Ruszyłam. Spojrzałam w lusterko by sprawdzić czy nadal tam stoi. Uśmiechnęłam się do siebie gdy zobaczyłam go nadal w tym samym miejscu.

-Idiota

------------------------------------------------------------

-To my będziemy wychodzimy. Bawcie się dobrze.

-Wy też i pozdrówcie ode mnie państwo Ros

-A tak właściwie to kiedy przychodzą dziewczyny- spytał tata jednocześnie wkładając mamie płaszcz.

-Umawiałyśmy się na 20, więc powinny już być.

-To my idziemy

Tata otworzył drzwi i ukazała się roześmiana buzia Rosi.

-Dobry wieczór państwu. Bardzo ładnie pani dziś wygląda.

-Dziękuję. Dobrze my już musimy lecieć, bo się spóźnimy. Dobranoc dziewczynki.

Drzwi się zamknęły, a dom ogarnęła głucha cisz.

-Gdzie jest Sofii ?- spytałam Rosi

-Nie znasz jej ? Przecież ona zawsze się spóźnia

-W sumie racja- uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę telewizora żeby włączyć jakąś muzykę- To na co masz ochotę ? Pop, Rock czy może Disco polo ?

-No wiadomo że Disco polo

Rosi zaczęła wykonywać dzikie bansy w przedpokoju, a ja dołączyłam się do niej.

-Matko spóźniłam się tylko 5 minut, a tu już takie sceny.-powiedział Sof zamykając wejściowe drzwi -Dziewczyny, przecież wiecie że nie wolno wam słuchać takiej muzyk, ona źle na was wpływa- podeszła do telewizora, wzięła pilot i przełączyła na inną stacje muzyczną, na co my zareagowałyśmy buczeniem- O jej jak się przejęłam. Zostałam wybuczana przez dwie bezmózgie nastolatki. To straszne, a teraz wio do kuchni po jakieś jedzenie.

-Oj wypraszam sobie. Bez mózgu to raczej ty jesteś, mój natomiast jest trochę gorzej rozwinięty- powiedziała Ros

-Jak ja was kocham- powiedziałam kierując się w stronę kuchni

-My ciebie też- zgodnie odpowiedziały, jednocześnie siadając przy stole

-To co rozumiem że standardowo zamawiamy pizze ?- spytałam dziewczyn jednocześnie wybierając numer do naszej ulubionej pizzerii

-Widzę że chyba raczej nie musimy ci odpowiadać bo podjęłaś już decyzje- odpowiedział oburzona Rosi- A co jeśli na przykład nie mam ochoty dzisiaj na pizz, tylko na chińszczyznę ?

-Ok, przepraszam. Czyli że dzwonimy po chińszczyznę ?- zapytałam jeszcze raz

-Zgłupiałaś ! No wiadomo że po pizze ! Aż tak źle ze mną jeszcze nie jest- z wielkim uśmiechem odpowiedziała

-W takim razie ja dzwonie, a wy bierzcie się za popcorn i słodycze

Wyszłam z kuchni by w spokoju, zamówić jedzenie.

-Więc nasza kolacja powinna być za jakieś 20-30 minut

-Co tak długo ?! Do tego czasu umrę z głodu !- oznajmiła nam donośnym głosem Rosi

-Nie mogę uwierzyć w to co słyszę . Przed tobą stają dwie wielkie miski popcornu, kilka paczek chipsów i żelek, a ty mówisz że umrzesz z głodu ?!-odrzekłam

-To jest tylko jakaś marna przekąska, nawet nie wiem czy starczy do przyjazdu pizzy

Popatrzyłam na Sofii, która tak jak ja ledwo powstrzymywała się od wybuchnięcia śmiechem.

-Cały czas się zastanawiam, jak to jest że ty tyle wpierniczasz, a jesteś taka szczupła ? Czy może mi ktoś to wytłumaczy ? -spytałam biorąc część jedzenia i udając się na kanapę w salonie

-A jak to jest że ty jesteś taka mądra, a jednocześnie taka głupiutka ?- ciągnęła Sofii idąc za mną

-No dzięki, kochana jesteś- wypięłam jej język i usiadłam na kanapie

- Dobra to oglądamy seksownego Liama Hemswortha czy może zabójczo przystojnego Josha Hutchersona ? – spytała Sof stojąc przed telewizorem i wymachując płytami

-Wydaje mi się że Nad wolała by raczej obejrzeć Mata Wornera- wypaliła Ros

-Zamknij się !- rzuciłam w nią poduszką

-No właśnie skoro już o tym mowa to może byś nam po opowiadała trochę o waszym romansiku ? - Sofii usiadła na podłodze obok Rosi i obydwie wlepiały we mnie swoje duże oczy.

-Dajcie sobie spokój. Między nami nie ma żadnego romansiku. Właściwie to między nami nie ma nic. Daje mu czasami jakieś korki z matmy, no może czasem wymienimy parę zdań i to tyle.

-Dobra weź nie ściemniaj. Przecież widziałam jak się na ciebie gapi na korytarzu- powiedziała Sof

-To dziwne, bo ja nic takiego nie zauważyłam

-Bo jesteś ślepa

-A ty oczywiście świetnie widzisz takie rzeczy ?

-No oczywiście że tak

-Dobra Sof przestań się przechwalać i daj jej w końcu powiedzieć coś konkretnego.- powiedziała Rosi- A tak wtrącając to ja też widziałam jak na ciebie zerka

-No dzięki za pomoc- odpowiedziała mi wzruszeniem ramion- Dobra, więc może się przyjaźniami, chociaż sama już nie wiem, ale to wszystko. Koniec tematu

-Yhm jasne. Jak nie chcesz mówić to nie, ale wiem gdzie mogła byś z nim pogadać na temat tego czy to na pewno tylko przyjaźń- powiedziała Sofii, a ja spojrzałam na nią wzrokiem zabójcy- No co ?! Chciałam tylko powiedzieć, że Lili robi jutro u siebie w domu imprezę i że pewnie on tam będzie i że może mogły byśmy też się tam wybrać. Co wy na to ?

-Moja odpowiedź oczywiście brzmi tak- powiedziała Ros- Ciekawe co na to Nad ?

-Nie za bardzo mam ochotę na takie wypady, ale zrobię dla was wyjątek i pójdę, a i żeby było jasne nie idę tam dla tego że może tam być Mat.

-Yhm, jasne- powiedziały równocześnie

-Dobra oglądamy ten film czy nie ?

Dziewczyny siadły obok mnie, zawinęłyśmy się w koc i zaczęłyśmy oglądać.

------------------
Po długim oczekiwaniu nadszedł czas na rozdział nr.2
Czy mam coś więcej do powiedzenia ?
Hym.... raczej nie ;)

Weszła do ciemnego pomieszczenia. Jej ręka błądziła po ścianie w poszukiwaniu włącznika. Cisza która ogarniała cały dom i to pomieszczenie była przerażająca. Nie znalazłszy włącznika ruszyła w głąb czerni. Była przerażona, ale tłumiła strach w sobie. Jej oczy przyzwyczaiły się już do ciemności ogarniającej pokój, dlatego mogła dostrzec kształty przedmiotów znajdujących się w nim. Widziała stół i znajdujące się obok krzesło. Położyła ręce na stole, a to co znajdywało się na nim przeraziło ją jeszcze bardziej. Odwróciła się i ........

-Doszłaś już do momentu w którym dowiaduje się że to on.....

-Aaa ZAMKNIJ SIĘ !!!!

-Jeszcze tego nie przeczytałaś ?

-No a jak sądzisz ?- odłożyłam książkę na stolik- Czy ty zawsze musisz mi wszystko mówić ? Nie dasz mi żadnej satysfakcji z czytania, prawda ?

-No dokładnie maleńka- uśmiechnął się nonszalancko i puścił mi oczko

-Aaa nie mów tak do mnie !-wziął krzesełko, obrócił je oparciem do przodu i usiadł na przeciwko mnie- dobra lepiej gadaj jak ci poszło na teście z matmy ?

-Chyba nie będziesz zadowolona. Raczej na pewno nie będziesz zadowolona bo dostałem...-zrobił taką wkurzającą pał ze której nie znoszę -.... cztery plus !!!!!-wykrzyknął z wielkim bananem na twarzy rzucając na stolik egzamin.

-Łał zaszalałeś, nie no kurde jestem z ciebie dumna- udałam że ocieram łzy płynące po policzku.

-Jak możesz się tak z tego śmiać !? Jesteś bezduszną osobą łamiącą moje uczucia !-robił minę jak by zaraz miał się rozpłakać, a ja nie mogłam powstrzymać się od śmiechu

-MOŻE TROCHĘ CISZEJ ! To jest biblioteka, a nie kawiarnia, panno Bel !

Popatrzyliśmy się na siebie, nadal się śmiejąc. Tym razem już ciszej.

-Dobra, to ja już może pójdę- szepnął cicho, skierował głowę w stronę bibliotekarki a ja kiwnęłam mu głową, nadal powstrzymując swój śmiech.

Po tym jak pani Wotson dostała ataku przy którym żyła na jej szyi niebezpiecznie zaczęła pulsować, stwierdziłam że ja tez się ewakuuję. Zabrałam swoje rzeczy ze stolika i ruszyłam korytarzem do swojej szafki. Stanęłam przy niej i skupiłam się na rozszyfrowaniu kodu przy zamku.

-No hej piękna !-podskoczyłam i złapałam się za serce

-Matko Rose ty chyba naprawdę chcesz żebym dostała zawału ?

Przyjaciółka podeszła do mnie, mocno mnie przytuliła i powiedziała

-Przepraszam, no przecież wiesz że cię kocham- ucałowała mnie w policzek i oparła się o szafki. Zawzięcie grzebiąc w szafce zapytałam gdzie zgubiła Sofie.

-Zostawiłam ja w kiblu i poszłam szukać ciebie.

-Ty wiesz że ona cię za to zabije- uśmiechnęłam się do niej, a ona odpowiedział mi tym samym.

Otworzyłam usta żeby zadać jej kolejne pytanie, ale nie zdążyłam bo jak huragan przez korytarz ku nam zmierzała Sofii z nie za ciekawą miną.

-Ty bezduszna i podła osobo jak mogłaś mi to uczynić !- ciągnęła dalej swoją wypowiedz, a ja wyłączyłam się z ich interesujących wywodów na temat zostawania samemu w kiblu i patrzyłam na reakcje osób przechodzących koło nas.

-Dobra, dziewczyny zostawiam was bo spóźnię się na lekcje- zero reakcji - Dziewczyny, idę- nadal nic – Dobra mam was gdzieś, spotkamy się wieczorem.

Zamknęłam szafkę i ruszyłam w stronę sali 56.

------------------------------------------

Naszą znajomość raczej nie można nazwać przyjaźnią, ani nawet koleżeństwem. Wydaje mi się że tą relacje można raczej nazwać układem. Ja ofiaruje mu korki z matmy, a on... właśnie co on mi daje w zamian ? Czas spędzony z nim ? Rozmowę na temat książek ? A może coś innego ?

Sama już nie wiem.

To wszystko jest jakieś dziwne.

Czy on rozmawia ze mną tylko ze względu na matematykę ?

Chyba za dużo o tym myślę, no ale jak o tym nie myśleć ? No bo co taki chłopak jak on chce od takiej dziewczyny jak ja ?

-Halo Nadia. Pobudka. Nadia

-Tak ?- rozejrzałam się rozbieganym wzrokiem po klasie i zdałam sobie sprawę że od dobrych 20 minut przestałam uważać i pogrążyłam się w swoich rozważaniach.

-Przestań marzyć i weź się do pracy- powiedziała pani Torn stojąc nade mną- Marsz do tablicy.

-Przepraszam.- wstałam i ruszyłam w stronę zadania.

Lubie panią Torn. Nie jest najmilszą nauczycielką, ale w stosunku do mnie zawsze jest miła, no chyba że sobie na to nie zasłużę.

Wydaje mi się że jestem jej ulubienicą, ale to chyba przez to że jestem dobra z matematyki i chce wziąć udział w olimpiadzie.

Zadanie które na mnie czekało było naprawdę proste. Zrobiłam je w 5 minuty, a kiedy odwróciłam się do klasy wszyscy patrzyli z niedowierzaniem.

-No brawo Nadia. Wiedziała że jesteś dobra, ale nie sądziłam że zadanie na poziomie drugiego roku studiów zrobisz w tak krótkim czasie. Brawo.

-------------------------------------------------------------

I o to właśnie mamy pierwszy rozdział.
Nie jest za długi i nie jestem z niego zbytnio zadowolona.Pisałam go jakiś czas temu i to może dla tego, ale stwierdziłam że go zostawię.
Mam nadzieję że się wam spodobał :)

Historia ta nie różni się niczym od zwykłej,tandetnej romantycznej historyjki. Jak w każdej takiej opowieści jest przeciętna, niczym nie wyróżniająca się dziewczyna (czyli ja ) no i oczywiście najprzystojniejszy chłopaka, na którego leci każda laska (czyli Mat ).

No ale może najpierw trochę o sobie.

Nazywam się Nadia Konstancja Bel. Mam 16 lat, średniej długości, lekko kręcone ciemno brązowe włosy i oczy, jasną cerę,przeciętny wzrost i wagę. Wiele osób powtarza mi że wyglądam na starszą niżwskazywał by na to mój wiek, chociaż ja się z tym nie zgadzam.

Ale może dosyć o mnie

ON...ach... Mat Alex Worner najbardziej popularny chłopak w szkole, rozgrywający w szkolnej drużynie futbolowej. 18-sto letnie bóg seksu. Wysoki,szczupły,brunet o oczach czarnych jak noc. Nie ma się co dziwić że każda dziewczyna w tej szkole marzy tylko o tym by znaleźć się z nim sam na sam chociaż przez 5 sekund.

Przyznam się że kiedy ja go pierwszy raz zobaczyłam pomyślałam tylko ''u la la'' .

No dobrze, może w końcu przejdźmy do początku tej nudnej opowieści.

Mój pierwszy rok w liceum zaczął się dość zwyczajnie. Lekcje, biblioteka, dodatkowe lekcje, przyjaciółki, jedzenie, spanie i tak dzień w dzień. Wszystko było by dość zwyczajne gdyby nie codziennie powtarzająca się sytuacja.

Już pierwszego dnia, kiedy siedziałam w bibliotece zauważyłam że z pomiędzy książek na półce ktoś mnie obserwuje. Nie zwracałam na to zbytniej uwagi, aż do momentu kiedy ta sytuacja nie zaczęła się powtarzać codziennie ! Osobnik który mnie obserwował w końcu po tygodniu wyszedł ze swojej kryjówki. Byłam w wielkim szoku kiedy okazało się że jest to Mat.I wtedy właśnie odbyła się nasza pierwsza rozmowa.

-Fajna książka

Nie odrywając wzroku od lektury odmruknęłam coś pod nosem.

-Czytasz bardzo fajną książkę

Podniosłam wzrok znad książki i ujrzałam Mata Wornera. W tamtej chwili był tak nieziemsko przystojny, a ja krzywo się uśmiechnęłam i odpowiedziałam:

-Dobrze wiedzieć

-Jestem Mat- podszedł bliżej i wyciągnął w moją stronę rękę. Uścisnęłam ją i przedstawiłam się. Miałam nadzieję że sobie odejdzie, bo nie czułam się zbyt pewnie w jego towarzystwie, z resztą jak zawsze w towarzystwie przystojnych chłopaków. Co ja gadam w towarzystwie jakiegokolwiek chłopaka ! Niestety on ciągnął dalej

- Lubisz literaturę grozy ?

Byłam w lekkim szoku kiedy usłyszałam że z jego ust padły takie słowa jak „literatura grozy”. Nigdy nie spotkałam się z tym żeby taki chłopak wypowiedział takie słowa. Zszokowana tym wybąknęłam tylko głupie „tak”.

-W takim razie polecę ci dwie równie dobre książki.- wziął kartkę która leżała na stole i zapisał tytuły i autorów.-Nie jesteś zbyt rozmowna, ale mam nadzieję że następnym razem to się zmieni.- puścił do mnie oczko i wypowiedział dwa magiczne słowa „Do zobaczenia”.

Od dnia tamtej pamiętnej rozmowy prawie co dzień, przychodził do biblioteki, wymieniał ze mną kilka nic nie znaczących zdań, czasem pomagałam mu z matmą( jestem na zaawansowanej matematyce) i tak kręciła się nasza niesamowita znajomość.

Jak widać nie była ona jakoś fantastyczna i emocjonująca, raczej dość nudna, ale spokojnie wszystko zacznie się rozkręcać, przynajmniej mam taką nadzieję.

--------------------------------------------------------------------
Nadeszła ta wzniosła chwila, dodania wstępu :)
Postanowiłam że zrobię to dzisiaj, gdyż nie będzie mnie przez najbliższy tydzień, a chciała bym zobaczyć waszą reakcje, opinie na temat tego co znajduje się powyżej.
Więc zapraszam do komentowania i przepraszam za ewentualne błędy :D

Subskrybuj: Posty ( Atom )

Wciąż uczę się miłości

Rozdział 3

Rozdział 2

Rozdział 1

Wstęp

Krótkie wprowadzenie